Рубоиҳои Умари Хайём

Эй дил, чу замона мекунад ғамнокат, Ногаҳ биравад зи тан равони покат. Бар сабза нишин ба коми дил рӯзе чанд, З-он пеш, ки сабза бардамад аз хокат.

З-ин даҳр, ки буд муддате манзили мо, Н-омад ба ҷуз аз балову ғам ҳосили мо. Афсус, ки ҳал нагашт як мушкили мо, Рафтему ҳазор ҳасрат андар дили мо.

Эй чарх, ҳама хароби аз кинаи туст, Бедодгари пешаи деринаи туст. В-эй хок, агар синаи ту бикшофанд, Бас гавҳари пурбаҳо, ки дар синаи туст.

Не по бедности я позабыл про вино, Не из страха совсем отпуститься на дно. Пил вино я, чтоб сердце весельем наполнить, А теперь моё сердце тобою полно

Чун дар гузарам, ба бода шӯед маро, Талқин зи шароби ноб гӯед маро. Хоҳед ба рӯзи ҳашр ёбед маро, Аз хоки дари майкада ҷӯед маро.

Абр омаду боз бар сари сабза гирист, Бе бодаи арғувон намебояд зист. Ин сабза, ки имруз тамошогаҳи мост, То сабзаи хоки мо тамошогаҳи кист?