Рубоиҳои Умари Хайём

Девонаву дилбастаи иқболи худат бош! Саргарми худат, ошиқи аҳволи худат бош! Як лаҳза нахур ҳасрати онро,ки надори, Рози ба ҳамин чанд қалам моли худат бош! Думболи касе бош,ки думболи ту бошад, Ин гуна агар нест ба думболи худат бош. Парвоз қашанг аст вале бе ғаму миннат, Миннат накаш аз ғайру пару боли худат бош. Сад сол агар зинда бимони гузарони, Пас шокири ҳар лаҳзаву ҳар соли худат бош! Иқболи Лоҳурӣ

Он кас, ки замину чарху афлок ниҳод, Бас доғ, ки дар ин дили ғамнок ниҳод. Бисёр лаби лаълвашу рӯи чу моҳ, Дар зери замину ҳуққаи хок ниҳод.

Он кас, ки замину чарху афлок ниҳод, Бас доғ, ки дар ин дили ғамнок ниҳод. Бисёр лаби лаълвашу рӯи чу моҳ, Дар зери замину ҳуққаи хок ниҳод.

Ҳаргиз дили ман зи илм маҳрум нашуд, Кам монд зи асрор, ки маълум нашуд. Ҳафтоду ду сол фикр кардам шабу рӯз, Маълум шуд, ки ҳеҷ маълум нашуд.

Онон, ки муҳити фазлу одоб шуданд, Дар кашфи улум шамъи асҳоб шуданд. Раҳ з-ин шаби торик набурданд бурун, Гуфтанд фасонаеву дар хоб шуданд.